Ushuaia.

Lieve mensen,

Lisandro speelt voor taxichauffeur, Netty wilt nog naar haar werk. Zodoende gaan we al vroeg op pad met als doel het vliegveld. Deze keer geen bus om ons te verplaatsen, wel het vliegtuig. We gaan een afstand van zo´n kleine 4.000 km. overbruggen: van San Miguel de Tucumán naar Ushuaia.

Ushuaia (naam door de oorspronkelijke inheemse bevolking aan de streek gegeven) is de meest zuidelijk bewoonde stad van Argentinië en bevindt zich op het grootste eiland van de archipel Tierra del Fuego, Vuurland. In het noorden wordt Tierra del Fuego begrensd door het Magellan-kanaal, in het oosten door de Atlantische Oceaan, in het zuiden door het Beagle-kanaal en in het westen door verscheidene kleinere kanalen die de scheiding vormen met de westelijke eilanden. Het westelijk gedeelte van Tierra del Fuego behoort tot Chili, het oostelijk gedeelte tot Argentinië.

Begin 16de eeuw werd er gezocht naar nieuwe vaarroutes richting Oost-Indië. Ferdinand Magellan, een Portugese ontdekkingsreiziger die het lukte als eerste de wereld rond te zeilen, zeilde in 1520 Ushuaia binnen. De bemanning van deze boot gaf de naam Tierra del Fuego aan het gebied vanwege de vele vuren die zij van verre konden waarnemen. Oorspronkelijke bewoners waren de Ona of Selknam en Haush die vooral leefden van de jacht  en de Yámana en Alacalufe die zich bezighielden met visserij. De komst van de Europeanen in de vroege 19de eeuw veroorzaakte echter een snelle inkrimping van deze bewoners.                               In 1832 passeerde Darwin de zuidelijke punt van het continent in zijn boot "Beagle" door het water dat nu naar zijn boot is vernoemd: het Beagle-kanaal.

De steile straten van Ushuaia geven vanaf verschillende punten een prachtig overzicht over het Beagle-kanaal en het oude stadscentrum met de besneeuwde bergtoppen van de Andes rondom. De stad is in korte tijd gegroeid van 25.000 naar 60.000 inwoners. Het is een toeristische trekpleister. Van hieruit vertrekken ook de boten voor de overtocht naar Antarctica (36 uur). 

Het aanbod van trips en excursies is zo uitgebreid dat het wel enige tijd vergt om je er in te verdiepen en de juiste(??) keuze te maken. Uiteindelijk besluiten we om een rondtrip te maken: eerst met de bus door bergachtig gebied over een slingerende grindweg, de befaamde ruta 3 naar het einde van de wereld, waar de chauffeur regelmatig moet laveren om dikke stenen te vermijden. Het gaat ook nog op en neer: steile hellingen en dalingen. Het is een prachtige route door dichte bebossing. De trip wordt begeleid door 2 gidsen die veel uitleg geven over de omgeving, de natuur en de illegaal gebouwde hutten/ huizen die veelvuldig te zien zijn tussen de bomen. Op de meer open vlakten kunnen we zien hoe de eeuwige westenwind hier vrij spel heeft: de bomen groeien met hun dak steevast naar één kant. (Doet mij denken aan de divi-divi-bomen op Curaçao) Na verloop van 2,5 uur arriveren we bij Estancia Harberton, een oud landgoed dat gesticht is in 1886 door de Anglicaanse missionaris Thomas Bridges. Nakomelingen van hem wonen hier nog steeds. De oude boerderij is tegenwoordig ingericht als museum met skeletten van vogels en (grote) zeezoogdieren, zoals walvissen, orka's e.a. uit het uiterste zuiden. Mooi opgezet met veel aandacht en dan ook zeer de moeite waard.

Na de rondleiding beginnen we aan het vervolg van onze tocht, tevens ons doel: Martillo-eiland. Hier bevindt zich de grootste pinguïnkolonie uit deze regio. Een motorbootje haalt ons op (gelukkig is de groep niet groot) en brengt ons naar het eiland. Dat is genieten! Pinguïns wiggelend en waggelend pal voor onze ogen. En nieuwsgierig kijken wat er op hun terrein gebeurt. Ooit geweten dat pinguïns hun "huis" hebben in een hol onder de grond? Daar leggen ze hun eieren, 1-3 per keer. Het nest wordt van stenen gemaakt en de pinguïn bewaart de eieren op zijn voeten (doordat deze zo ver naar achteren staan kunnen pinguïns niet snel "lopen"). Pa en moe zorgen samen voor de kinderen, houden ze ook om beurten warm en als de kleintjes wat groter zijn, gaan ze ook samen op zoek  naar voedsel. Leuk om te zien hoe sociaal en lief ze met elkaar kunnen zijn. Soms verdwijnt er een paartje gezamenlijk het hol in. 

Voor de terugtocht naar Ushuaia wacht een grotere, comfortabeler boot. Over het Beaglekanaal varen we terug. Het Beaglekanaal is ook toegankelijk voor grote schepen: het is 250 km. lang en op het smalste stuk nog 5 km. breed. In het midden loopt de grens tussen Chili en Argentinië. Tijdens de terugtocht spotten we erg veel prachtige vogels, zeehonden rustend op hun (stenen) eiland. Het is een tocht vol verwondering. Zo boeiend. En die vele eilandjes.... Prachtig gebied.

Lieve groet, Aggie