Slotakkoord.

Lieve mensen,

Na een bijzonder korte nacht (avond tevoren nog aan de klets en de wijn met Netty en daarna niet in slaap kunnen komen) ben ik al weer heel vroeg uit de veren. Kan ik in alle rust mijn "ochtendritueel" volgen. Het is nog donker en al goed te merken dat de dagen korter worden. De laatste paar dagen veel regen, onweer en ook vrij lage temperaturen beleefd en ook vanmorgen voelt het fris aan.

Terwijl ik al bezig ben om mijn ontbijtspullen (de laatste heerlijk zoete, sappige, diep oranjegekleurde mango's van Negro verorberd.......snif, snif) op te ruimen komt de familie Hevia tevoorschijn: zij hebben zich verslapen. Geen paniek, het zal nog niet zo druk zijn op straat, aangezien de Argentijnen voor de variatie weer een lang vrij weekeinde hebben. Daarbij verkeer ik in de veronderstelling dat het vliegtuig naar Buenos Aires om 08.30 uur zal vertrekken. Onderweg ontdekt Netty dat dit 08.15 uur zal zijn; nu wordt het toch spannend.....! Uiteindelijk blijkt dat we nog best op tijd zijn, edoch........ het bagageluik is al gesloten en dus kan ik niet meer mee, ondanks dat Netty haar tong blauw probeert te praten. Jammer, doch geen man overboord: tegen extra betaling kan ik met het volgende vliegtuig mee. Ik heb dan weliswaar minder tijd in Buenos Aires; dat zal echter de pret niet drukken. De mannen gaan naar huis en Netty en ik zoeken een plek om koffie te drinken en nog meer te kletsen, de laatste uren voorlopig.....

Nadat ik bij de douane in San Miguel de Tucuman nog mijn "spin" (de beste die ik had!) heb mogen inleveren (bang dat ik mogelijk iemand in het vliegtuig zal verstrengelen.....) vlieg ik rustig naar de hoofdstad van Argentinië. Daar gearriveerd weer eens snel op zoek naar een (veilige) taxi om van het nationale vliegveld naar het internationale (Ezeiza) te gaan. Natuurlijk vertel ik de taxichauffeur dat ik haast heb voor de vlucht naar A'dam en dit zet hem aan om al zijn machokwaliteiten op de weg aan mij te willen tonen...! In een ijltempo slingert hij van links naar rechts en terug, af en toe met een tussenafstand van medeweggebruikers van nog geen 10 cm., mij onderwijl enthousiast vertellend dat hij graag en veel in kart-auto's racet. Ik houd regelmatig mijn snel-kloppend hart stevig vast, met stokkende ademhaling!

Bij aankomst aldaar (na slechts 25 min.!!) blijkt dat ik ruimschoots de tijd heb om in de dutyfree sector achter alfajores aan te gaan en de laatste pesos uit te geven. Het is wel plezierig dat we al vroeg kunnen instappen, want de korte nachtrust begint zijn tol te eisen. Vrij snel na het opstijgen sluiten mijn ogen zich als vanzelf en mis ik zeker 2 uren van het eerste gedeelte van de vlucht. Na de avondmaaltijd en het bekijken van enkele documentaires op het KLM-net lukt het gelukkig om verder te gaan met de eerder verloren nachtrust en bij het gloren van de dageraad de ogen pas weer te openen. Heerlijk geslapen! Ook nu weer "vlieg" ik met gemak door een 24-uurs intercontinentale reis heen. Na een praatje met een steward krijg ik een rondleiding door het slaapgedeelte van het aanwezige personeel, boven de passagierscabine. Mooie chambrettes, lijken op principe van een bedstee.

Bij het inzetten van de daling door het vliegtuig valt mij als eerste op hoe ontzettend geordend Nederland er van boven uit ziet: keurige rijtjes huizen, door kaarsrechte slootjes doorsneden groene weiden: het ziet er erg ordelijk uit, zeker vergeleken bij steden als Buenos Aires, San Miguel de Tucuman en zeker niet vergeten La Paz.

Stef en Geertje komen mij van Schiphol halen met de grote bus en op het moment dat ik het trottoir wil opgaan om in te stappen, zit ik plots op mijn billen: uitgegleden over een (bijna) niet te zien ijslaagje in de schaduw van een boom. Hilarisch! Voor mijn kinderen is het een gewone werkdag en na een poos vertrekken zij, zodat ik me kan bezighouden met het uitpakken en opruimen van de backpack. En door het huis dwalen, zodat ik me snel weer thuis kan voelen.

Het is wel aardig: de jaarlijkse traditie van surprise- en pakjesavond is verleden jaar niet doorgegaan, met gevolg dat ik nu voor sinterklaas kan spelen door het uitdelen van de meegebrachte kadoos. Gelukkig valt alles in de smaak. En de door Stef smakelijk bereide boerenkoolstamppot is erg lekker. Een heel warm welkom thuis!!

Lieve mensen, ik heb de vergane 5 maanden genoten van een heerlijke tijd in een prachtig continent met een bijzonder vriendelijke en behulpzame bevolking. Een tijd om nooit meer te vergeten. Het zal ook vast niet de laatste reis zijn die ik zal ondernemen, uiteraard bij leven en welzijn. Samen met mijn zus het fantastische en onwaarschijnlijk bijzondere uiterste zuiden van Argentinië en Chili bezocht. Het is ook plezierig geweest om verhalen over deze reis te schrijven: enerzijds om jullie te laten meebeleven, anderzijds om de herinneringen voor mijzelf vast te leggen en nog eens na te kunnen lezen. Fijn was het om zovele reacties van jullie te mogen ontvangen waarvoor mijn zeer welgemeende dank. Het voelt goed dat ik jullie heb kunnen laten meegenieten van al het moois dat ik tijdens deze reis heb mogen aanschouwen, al realiseer ik me heel goed, dat de eigen ervaring heel anders is als het door de ogen van een ander beschreven te zien.

Enige uitleg ben ik jullie allen nog wel schuldig: een aantal lezers is het al opgevallen dat de data boven de verhalen niet parallel liepen met de ontvangst van de  beschrijving. ("We leven al in 2018 en boven dit verhaal staat 2017....Hoe kan dat?"). Wel, dat is niet zo moeilijk: tijdens mijn reizen kwam ik er lang niet altijd aan toe om te gaan schrijven. In het begin lag ik vooral nogal eens in de clinch met de werking van het blog en raakte ik geschreven verhalen kwijt: opgelost in het luchtledige. Zodoende heb ik op een gegeven moment mijn ervaring in een mail aan jullie gezet in de hoop dat dat wel goed zou gaan. Soms was er echter ook helemaal geen internet, een andere keer geen goede ontvangst. Het kwam echter ook voor dat ik gewoon erg moe was door het klimmen en het ondernemen van andere activiteiten, vooral op grote hoogte, en dan in de avond ook nog een eettent dan wel restaurant ging opzoeken om de inwendige mens tevreden te stellen, zodat ik het bij terugkomst niet meer kon opbrengen om te schrijven. Niettemin: al hetgeen dat ik beschreven heb, heb ik zelf gezien, beleefd dan wel meegemaakt. Vanuit mijn herinnering, met de gemaakte aantekeningen en de ontvangen informatie door gidsen, informatiecentra, e.d. heb ik veel op papier gezet, gezeten buiten onder het afdak bij heerlijke tropische temperaturen, in de laatste periode die ik bij Netty en haar gezin in San Miguel de Tucuman heb doorgebracht. Overigens heb ik er wel de data boven gezet waarop ik in werkelijkheid op de betreffende plaats ben geweest. Op die manier heb ik zelf al weer een heleboel nog eens doorleefd en weer van genoten. Een klein beetje heb ik jullie op deze manier dus gefopt. Zeker niet kwaadschiks! Hopelijk voelt niemand zich beledigd of anderszins tekort gedaan.

In de loop van de tijd of binnenkort hoop ik (velen van) jullie weer te zien/ spreken. Zo niet, kom dan gerust eens bij mij binnen voor koffie, thee, borrel of zo maar.     Je bent van harte welkom.

Iedereen nogmaals heel, heel veel dank voor de vele enthousiaste en warme  reacties en het meeleven. Het was en is voor mij ook fijn dat ik jullie heb kunnen laten meegenieten!

Hasta luego.

Lieve groet, Aggie