Kerstening?

Lieve lezers,

Zoals de dag eindigde begon ook de nieuwe dag: na hevig onweer en veel regen in de avond en nacht loop ik nu in de regen naar het busstation. Niet zoveel dat ik er mijn regenpak voor aan heb getrokken. Bovendien is het niet ver vanuit het hostel, wel weer omhoog. Tot nu toe heb ik nog niet veel over echt vlakke wegen/ paden gelopen: steeds weer is het omhoog en/ of omlaag.

Het is nog vroeg. Dé tijd voor bussen om een nieuwe dag  te beginnen, als ze tenminste niet al in de nacht op weg zijn geweest. Vooral op langere afstanden zijn het 24-uurs bedrijven. Het bekende ritueel wat betreft bagage en papieren. Deze keer zit ik bovenin, helemaal vooraan. Mooi overzicht en uitzicht vanaf deze plek. Mijn buurvrouw is Argentijnse; helaas spreekt zij alleen spaans. M.b.v. mijn "rode boekje" kom ik er achter dat zij in Brazilië woont en in Posadas op bezoek gaat bij haar vader die sinds kort weduwnaar is. Steeds weer dezelfde vragen: waar kom je vandaan? Waar ga je naar toe? Hoe kom je hier verzeild? (Klein)kinderen is eveneens een geliefd terugkerend onderwerp om in "gesprek" te zijn. Och, het houdt me bezig en de reis lijkt korter. 

De voorbije dagen heb ik mogen genieten van het vele water dat naar beneden stort in de watervallen, vandaag stort het bijna de gehele reis vanaf Puerto Iguazu naar San Ignacio Mini en dat is toch heus minder genieten, al zit ik hoog en droog. Het is zelfs zo erg dat het er op een gegeven moment op lijkt dat we niet verder kunnen: er is een flinke overstroming en de weg staat behoorlijk blank. Spannend. Na een hele tijd komt het sein: "doorrijden" (een bus staat hoog op de wielen) en stapvoets gaat het verder, weg uit de file. Opluchting. Bij aankomst in San Ignacio Mini ga ik op zoek naar het hostel. Een aardige mijnheer stopt (het regent nog steeds) en, gewend aan liften in mijn jonge jaren, laat ik me bij het hostel afzetten. Na een zeer aardige, gastvrije ontvangst en het bekijken van de kamer, besluit ik om vandaag nog naar de ruïnes te lopen; inmiddels lijkt het ook minder te regenen.

San Ignacio Mini is een van de vele missieposten die de Jezuïten rond 1610 gesticht hebben in Cuenca del Plata (regio Guayrá, ligt nu in Brazilië) op het grondgebied van Argentinië, Paraguay, Uruguay en Brazilië. Het was destijds al en is nog steeds het leefgebied van de Guaraní Indianen. In totaal waren er 30 posten tussen 1610 en 1818. In 1732 waren er ruim 141.000 geregistreerde inwoners. De relatie tussen Jezuiten en Guaraní Indianen verliep goed waardoor de missieposten een bloeiend bestaan konden leiden. Men begon met het verbouwen van katoen, de Indianen weefden hun eigen kleding en namen de kledinggewoonten over van de Europeanen. Ook hield men er veestapels op na en men bouwde en versierde de eigen kerken met ornamenten en schilderwerk. In 1627 werden zij op een wrede manier aangevallen door slavendrijvers uit Sao Paulo. Rond 1632 werd de situatie onhoudbaar en vertrokken 12.000 convooien begeleid door de paters over de Paranapanema-rivier naar de veel grotere Paraná-rivier. Door de Guayrá-watervallen (zie verslag Puerto Iguazú) werd de route geblokkeerd en vervolgden zij gedurende acht dagen hun weg door het dichte regenwoud, de boten duwend over de oevers langs de rivier. Nadat zij nieuwe boten hadden gebouwd, trokken zij weer door over het water en na ruim 700 km. van de oorspronkelijke missiepost streken zij neer en begonnen opnieuw. In 1767 werden de Jezuïten door de Spaanse koning Carlos 3de verdreven van hun territorium en namen de Franciscanen en Dominicanen het beheer over. Nadat de Jezuïten verdwenen waren ging het snel bergafwaarts met het aantal Indianen totdat er in 1810 niemand meer woonde in San Ignacio Mini. Op bevel van de Paraguayaanse dictator Franco werden alle posten ontruimd in 1817 en werd San Ignacio Mini in brand gestoken. Het dorpje overwoekerde door de jungle totdat het in 1897 werd herontdekt. De Argentijnse regering nam in 1943 het beheer over. Sinds 1983 staan de ruïnes van San Ignacio Mini samen met nog 3 andere in goede staat verkerende ruïnes op de werelderfgoedlijst van de Unesco. Behalve San Ignacio Mini (de best bewaarde ruïnes) zijn dat: Nuestra Señora de Loreto, Santa Ana en Santa María la Mayor.

De grond is zompig door het vele water dat is gevallen en dat maakt het lastig om overal dicht bij de ruïnes en de resten van het kerkhof te kunnen komen. Indrukwekkend is de omvang van het complex. De bijgebouwen, het klooster en de kerk zijn nog goed te onderscheiden. Hier en daar zijn de aangebrachte ornamenten en resten van schilderingen nog goed zichtbaar. Op verschillende plaatsen lijken de dikke muren omvergeduwd te worden door de kolossale bomen die hier ook al eeuwenlang blijken te staan. Zelfs met 3 paar armen zijn deze nog niet te omvatten! Eerlijk gezegd ben ik meer onder de indruk van die enorme uit hun voegen gegroeide bomen dan van de ruïnes.                                                Aangezien er geen gids is die het aangenaam en nodig vindt om met een late bezoeker in dit weer rond te wandelen loop ik vrij en blij in mijn uppie en haal de informatie van het papier en van de halfwerkende informatieborden. Het enige jaren geleden toegevoegde museum bestaat uit één ruimte en biedt enkel informatie over de Jezuïten (personen), hun rangen en de daarbij behorende kledij.

Intussen is het droog geworden. Zaterdagavond, een mooie avond om nog een wandeling te maken door het dorp. Het ziet er gezellig en rustig uit, ook hier een mooi aangelegd park en hangende jeugd. Ik geniet van het lopen op dit trottoir: nu eens geen oneffenheden en/ of gaten in de stoep met allerlei constructies van verschillende steensoorten, doch eenduidig geplaveid met mooigevormde leistenen platen in dezelfde kleur.

Bij het ontbijt maak ik kennis met enkele jongelui (Frans, Argentijns, Spaans) die mij uitnodigen mee te gaan naar een klein Guaraní-reservaat. we worden ontvangen door de shama (hoofd van dit reservaat) die vergezeld wordt door 2 jonge nichtjes. Hij laat ons zijn tuin zien en geeft uitleg over de manier van landbouw bedrijven zoals dat al eeuwenlang door zijn voorvaderen en nu door hun  nazaten wordt gedaan. In een van bamboe gebouwd afdak wacht ons de Argentijse gastvrijheid: maté (een soort kruidenthee met héééél veel suiker), allen drinken door hetzelfde  metalen rietje en op het vuur geroosterd brood en groenten. Helaas kan ik niet te lang blijven. De terugweg naar het hostel lijkt langer: juiste weg genomen? Alles schijnt hier op elkaar te lijken buiten het dorp. Dat wordt weer haasten.

Helaas lukt het deze keer niet. Het is ook nog de dag van de nationale verkiezingen en de bussen zijn extra vol. Mensen gaan terug naar hun geboortestad/-dorp om te stemmen en dat doen ze vaak in gezelschap van hun hele familie. Er kan niemand instappen, alleen uitstappen en dan rijdt de bus weer verder en mag je wachten op de volgende, in de hoop dat daar nog ruimte is. Een lichte paniek bevangt mij. Ik moet op tijd in Posada zijn. Om 16.00 uur vertrekt de bus naar San Miguel de Tucuman en die is gereserveerd. Toch niet voor één gat te vangen laat ik de chauffeur het ticket naar Tucuman zien en gelukkig begrijpt hij dat ik echt niet langer kan wachten en mag ik instappen. (Enigszins vervelend gevoel bekruipt mij wel ten opzichte van de overige wachtenden, doch nood breekt immers wetten......). Ruimschoots op tijd kan ik me melden bij de bus naar Tucuman. Opvallend genoeg is hier nog een heleboel ruimte, zodat ik een aantal keren verhuis om zo veel mogelijk te kunnen genieten van het uitzicht: zonsondergang (rijden nu naar het westen), nachtelijke hemel met sterren en maan zonder gehinderd te worden door dichtgeschoven gordijntjes van medereizigers. Maandagochtend arriveer ik op de Mendozza en wacht er weer: vertellen, uitpakken, wassen en inpakken, want op het programma voor morgen staan drie weken met Netty naar Patagonië.

Lieve groet, Aggie