Héél veel water.

Lieve mensen,

Het is haasten: nog een toevallige blik op het ticket vertelt me dat de bus al over een uur vertrekt vanaf de terminal! En niet over 4 uren, zoals Netty en ik dachten. Ik ben nog niet helemaal klaar, nog met het ontbijt bezig en een taxi naar de terminal heeft al bijna een half uur nodig! Natuurlijk lukt het dan toch en mijn zus drukt de taxichauffeur op het hart er voor te zorgen dat ik op tijd  kom. Dat wordt racen! Door deze drukke en zeker verkeerschaotische stad!

Busbedrijven zijn er hier legio; het is dus zaak om goed in je hoofd te hebben bij welke maatschappij het ticket is geboekt. Inmiddels enigszins bekend met het systeem, lukt het vrij snel de juiste standplaats te vinden. Bagage afgeven, die gaat in het bagageruim (tip niet vergeten!) paspoort-en ticketcontrole (okee bevonden) en ik mag instappen. Een reis van gepland 20 uren brengt me naar Puerto Iguazú.

In dit immens grote land is de bus voor lange afstanden de meest gangbare manier van reizen naast het vliegtuig. De bussen zijn doorgaans zeer comfortabel, vaak met airconditioning, soms wifi aan boord en zijn dubbeldeks. Men kan kiezen tussen een cama beneden (comfortabele bijna geheel liggende stoel) of een toch ook nog wel redelijk comfortabele stoel boven, met goede benensteun. Verschil is natuurlijk de prijs.

Vanuit San Miguel de Tucuman rijden we oostwaarts en laten we de bergen van de Andes achter ons. Op de bebouwing van enkele grote steden waar we doorheen rijden na, doorkruisen we vooral vlak land waar zich schijnbaar ook niet veel pueblo's bevinden. Af en toe passeren we een dorpje, waar groepjes mannen en vrouwen in de schaduw van grote bomen staan. Kennen ze elkaar? Wachten ze ergens op? Worden ze opgehaald? Het ziet er relaxed uit. Het landschap doet me denken aan de nederlandse polders: weids, groen, vlak, afwateringssloten en ook hier grazen paarden, koeien en schapen vreedzaam bij elkaar.

Achter ons gaat de zon onder. Dit zet de hemel in brand! Zó ver weg kijken in die oranjerode hemel; het lijkt eindeloos. Prachtig. Ik "vergaap" mij er aan. Vanuit het warme oranjerood verandert de lucht gaandeweg in mooi diepdonkerblauw. Heldere sterren versieren het hemeldak en een kleine sikkel laat zich ook voorzichtig zien. Van slapen komt niet zo veel. Muziek en licht in de bus zijn spelbreker. (Pas later gaan beiden uit.) Bij zonsopkomst is het helaas niet helder; nog zo'n mooi schouwspel blijft nu dus achterwege. Inmiddels komen er heuvels in zicht. We rijden langs de Paraná-rivier tussen Corrientes en Posadas, verder naar Puerto Iguazú. 

Puerto Iguazú ligt in het noordoosten van Argentinië, op de grens met Brazilië en Paraguay, het 3-landenpunt ¨La Aripuca¨. Het is een klein dorp met ruim 30.000 inwoners, leeft vooral van het toerisme en ligt in de provincie Missiones temidden van een groot Nationaal Park. De historie vertelt aan de hand van gevonden gereedschap en aardewerk dat al zeker 10.000 jaar geleden mensen, de Eldoradenses, leefden in dit gebied. Deze werden verdreven en hun land werd ingenomen door de Kaingangues, welke vooral leefden van de jacht en visserij. Sinds ongeveer 1.000 jaar a.d.wordt het gebied nu bevolkt door de Guarani-stam. Behalve jagen en vissen (de mannen) hielden zij zich ook bezig met landbouw. Hiervoor werden grote stukken regenwoud afgebrand, waarna de vrouwen en kinderen aan de slag konden. Ten tijde van de komst van de Spanjaarden (16de eeuw) hadden zij hun gebied flink uitgebreid. Tot op de dag van vandaag zijn de Guarani's de bewoners hier en houden zij hun cultuur in ere.

Puerto Iguazú dankt haar bekendheid vooral aan de inmiddels wereldberoemde watervallen, de grootste van Zuid-Amerika. De rivier Iguazú (Guarani voor "Groot (guazú) Water (I)") ontspringt in de bergen van Serra do Mar bij Curitiba aan de oostkust van Brazilië. Na zo'n 1320 km. komt zij samen met de Paraná-rivier welke ontspringt in het zuiden van Brazilië, ruim 2500 km. van Iguazú. (Ooit lagen in deze rivier bij de Paraguayaanse stad Salto del Guairá de Sete Quedas-watervallen die net zo overweldigend waren als die van de Iguazú-rivier. Door de bouw van de Itaipudam in 1971 ontstond er een stuwmeer en dat betekende het einde van de waterval.)

Ongeveer 23 km. voor het samenvloeien van Alto Paraná en Iguazú valt het water met donderend geraas naar beneden, sediment en hout meesleurend. In totaal zijn de watervallen (een geheel van 270 tot 300 watervallen, afhankelijk van de hoeveelheid water dat door de Iguazú stroomt) bijna 3 km breed en valt het water op het diepste punt 82 meter naar beneden. De meest bekende waterval in het geheel is de "Garganto do Diablo" (keel van de duivel), een grote halfronde waterval van 150 meter breed. Het water stort hier ongeveer 70 meter  naar beneden. Doordat er nog van een paar "kleinere" watervallen water naar beneden valt bij de Garganto do Diablo is er een geheel van 260 meter aan waterval te zien. De watervallen bevinden zich in 2 Nationale Parken: in Argentinië en Brazilië. Deze zijn beide in 1986 aan de Werelderfgoedlijst van Unesco toegevoegd.

In de bus naar de watervallen aan de Argentijnse kant ontmoet ik een duitse jongedame en we besluiten om samen op weg te gaan door het Nationaal Park. Er zijn 2 wandelroutes uitgezet: the lower trail en the higher trail. Al met al aardig wat kilometers en stijg- en daalwerk te verzetten. Daar krijgen we dan ook wat voor! Het zicht op de watervallen is werkelijk overweldigend (reclamefolders hebben niets te veel gezegd!) Het lawaai van het bulderende water is oorverdovend. Fascinerend om dit te mogen aanschouwen. Vootal aan de Argentijnse kant heb je zicht op alle watervallen, kleinere en ook de grotere. Steeds weer worden we verrast tijdens onze wandeling: weer een bocht en weer een andere waterval. Of hebben we die al gezien? Bruggetje over en in een diepe afgrond kijken waar het water zich een weg baant naar beneden. Ik geniet. Boven de watervallen vormt zich een permanente mist van ongeveer 30  meter hoog. Het gebeurt veel dat je hier regenbogen kunt zien, afhankelijk van de zon. Bijzonder ook om zo dichtbij te kunnen komen. Als je niet oplet kun je een  behoorlijk nat pak kado krijgen. Gelukkig is het niet koud. Tegen het einde van de middag bereiken we het hoogste punt van waaruit je een machtig overzicht hebt over het geheel aan watervallen. Het is niet druk, dus alle tijd en ruimte om volop rond te kijken en te genieten. Dan komt ook voor ons het kadootje: de zon breekt door en daar is dan toch de beloofde regenboog. Stalend en in volle glorie over de hele breedte van het waterrijk. Wat mooi.

Met tegenzin verlaten we deze bijzondere plek. We hebben nog een flinke wandeling door het park voor de boeg om op tijd voor de laatste bus te zijn. 

Ik besluit om de volgende dag naar de andere, de Braziliaanse kant te gaan. Volgens menigeen moet dat nog mooier zijn. Al snel komen we bij de grens en ik ben blij dat ik in de bus zit: er staan lange rijen wachtende auto's voor de douanecontrole. (Fijn dat we in Europa open grenzen hebben!) De bus mag door. Ook hier geniet ik van het zicht op alle watervallen en het donderende geraas van het vallende water. Het is echter erg druk. Je gaat naar een punt en van daaruit heb je ruimschoots overzicht over het geheel. Toch vind ik de Argentijnse kant vele malen mooier en vooral gevarieerder.

Schitterend bij dit alles ziijn de beide Nationale Parken met de veelzijdige begroeiing van bomen, struiken, planten en bloemen, Prachtige kleuren en geuren. Echt regenwoud. Ik ben geen wilde dieren tegengekomen, hoewel die hier wel leven en ronddwalen. Een genot om door te wandelen. 

Terug naar het hostel, rugzak inpakken en zorgen dat ik morgen op tijd ben voor de bus naar San Ignacio.