Amaicha del Valle.

Lieve mensen,

Met de bus van San Miguel de Tucuman naar Amaicha is een bijzondere 4 uur durende reis. Op het van tevoren gekochte kaartje staat je stoelnummer vermeld. In een volle, zeer comfortabele bus zocht ik mijn stoel op en nam plaats naast een oude dame. Zij zat met een flesje te prutsen dat ze niet open kreeg. Bleken oogdruppels te zijn. Verpleegkundige tot in mijn tenen, bood ik aan haar te helpen, hetgeen tot een heel plezierige reis leidde.

Al gauw verlieten we de drukte van deze chaotische stad en begon de klim. Langs een steile, scherp slingerende weg genoot ik van het adembenemende uitzicht. De tocht voerde langs vele pueblo’s: kleine dorpen bestaande uit een keur aan doorgaans lage huizen met plat dak. Vaak is de buitenkant kleurrijk. Bij de ingang van deze pueblo’s staan monumenten, veelal van hout, die herinneren aan de strijd die in het verleden is gevoerd tussen de kolonisten (conquistadores) en de authentieke bevolking.

Mijn buurvrouw fungeerde als reisleidster (Flora, 87): in een mengelmoes van Spaans en het in haar jeugd geleerde Frans en Engels kreeg ik uitleg over de betekenis van deze beelden. Veel zijn het symbolen die betrekking hebben op plaatselijke en soms regionale strijders die zich op welke manier dan ook heldhaftig gedragen hebben in de ogen van de dorpsbewoners en het leed dat hen is aangedaan door de kolonisten.

De provincie Tucuman heeft een rijk agrarisch verleden, vooral door fruit- en bloementeelt en met name ook suikerriet. Hier en daar zie je nog plukken caña´s (lees: canjaas) (grote suikerrietstengels) bij elkaar staan, elders is er inderdaad nog een enkele overgebleven suikerrietplantage te zien. Temidden van een aantal pueblo´s prijkt de suikerwerkfabriek met de enorme schoorsteen die van verre goed te zien is. Nog altijd zorgt deze fabriek voor de nodige werkverschaffing in de omringende dorpen. De werkeloosheidscijfers zijn ook hier erg hoog.

Helaas is deze rijkdom grotendeels verdwenen, vooral door steeds wisselend politiek beleid. 

De route leidt ons langs een grote verscheidenheid van groen. Veel afwisseling in subtropische vegetatie met mooie kleuren. Daartussen de grote aardbeienvelden, befaamd in de regio.

In het heuvelachtige gebied tegen de op de achtergrond oprijzende kleurrijke bergen lopen paarden, koeien en schapen; alles vreedzaam door elkaar. 

Amaicha is een klein dorp met circa 3.500 inwoners. Over een pas van +/- 4.000 meter daalt de weg weer naar 3.000 meter. Het uitzicht blijft verbazen: met iedere bocht die de bus neemt veranderen de kleuren van de bergen. Zo mooi! 

De inwoners van het dorp houden er aan vast dat zij afstammelingen zijn van de Calchaquies, de indianenstam die hier geleefd heeft. Overal in het dorpje kom je verwijzingen in die richting tegen. Met Tafi del Valle (50 km. terug) is dit gebied bekend als een heilige vallei van de precolumbiaanse indiaanse stammen, bij archeologen. Door de gunstige ligging schijnt de zon hier 360 dagen per jaar en heeft men zelden of nooit last  van de mist die wel regelmatig hangt in Tafi del Valle door de natuurlijk gevormde dam. Daarentegen is Tafi veel beter bekend bij de toeristen dan Amaicha.

Mijn hostel ligt aan de ingang van het dorp. Dankzij de zorg van mijn buurvrouw stopt de chauffeur pal voor de deur. Ik hoef de weg maar over te steken. Inschrijven gebeurt in het spaans en dat levert dan ook enige spraakverwarring op......!

Tijdens mijn verkenningstocht door het dorp kan ik genieten van het optreden van plaatselijke muzikanten in het kader van moederdag. Gezellig. Verder lopend ontdek ik in de achtertuin van een huis een groep jongens en meisjes, bezig met volksdansen. Duidelijk een plaatselijke dansschool. Met toestemming een poos staan kijken en wat foto´s genomen.

Klaar om op pad te gaan de volgende ochtend, op weg naar de waterval, een wandeling van 10 km. heen en uiteraard ook weer terug, wordt er op de deur geklopt. Daar staat ze: klein, kromgebogen in een net pakje met sokjes er onder, mijn busbuurvrouw! Flora komt mij ophalen om bij haar te eten en kennis te maken met enkele vrienden. Zij zal er voor zorgen dat ik ook naar de waterval kan gaan. 

De dag verloopt met lekker eten en drinken, veel praten en vertalen over en weer en in de middag, na mijn avontuur naar de waterval ( wat een excercitie!!) muziek op traditionele instrumenten. Ik heb genoten van dit onverwachte gebeuren. Ook de volgende dag gaat het"feest" verder: nu bij een vriendin van Flora. Hetzelfde concept: asado (bbq), muziek, dans en veel vertellen. Tot grote spijt van Flora vertrekt mijn bus om 16.00 uur. We nemen afscheid bij de busterminal.

Terug naar Tucuman, waar ik kan verhalen over mijn belevenissen in dit leuke gastvrije dorpje, hoog in de bergen. Daarna kan ik me gaan voorbereiden op mijn reis naar Iguazu, de wereldberoemde watervallen, over 2 dagen.