Sprookjesland

29 november 2017 - Purmamarca, Argentinië

Lieve mensen,

Van Tilcara naar Purmamarca is een half uur met de bus, de collectivo. Het kost welgeteld 18 Argentijnse peso’s, omgerekend € 0,09. Het is een mooie rit: niet alleen is er veel moois te zien, in alle dorpjes worden mensen opgehaald. Dat betekent met die grote bus door vele enge straatjes manoeuvreren. Daarbij neemt men het doorgaans niet zo nauw met parkeren, wat tot gevolg heeft veel getuuter en gebabbel. Politie is er wel, doch die zien de hen toegewezen taak vaak als een afgebakend geheel. Welke taak? Dat is dan ook nog de vraag. Dit kan tot heerlijk chaotische toestanden en regelmatig tot vertraging leiden. Terwijl in heel zuid-Amerika hetzelfde aardig eenvoudige systeem wordt gehanteerd: de meeste straten zijn eenrichtingsverkeer en officieel heeft rechts voorrang. Men rekent daarbij in quadra’s. Een quadra is +/- 100 meter. 
Purmamarca ligt ten zuiden van Tilcara in de provincie Jujuy aan het begin van de 64 km. lange befaamde Quebrada de Humahuaca. Het is een klein dorp, heeft iets meer dan 2.000 inwoners en ligt op een hoogte van ruim 2.000 meter. Het is vooral bij wandelaars en hikers erg in trek.
Langs een mooi tegen de bergen aan opgebouwd typisch zuid-Amerikaans kerkhof vind ik mijn weg omhoog. Meteen word ik ook nu weer gegrepen door de bijzondere kleurenpracht die mijn ogen waarnemen. Aanschouwde ik het tot nu toe voornamelijk vanuit de bus, nu kan ik stilstaan, de rotsen aanraken en vanuit verschillende hoeken al dit moois bekijken. De bergen in deze regio zijn ontstaan uit vulkanische krachten. Door de hitte en de druk van onderaf werden mineralen (o.a. sulfur, koper, arsenicum, ijzer, lood) samengeperst, naar boven gedrukt en vormen mooie lagen talrijke kleuren in de bergen. Purmamarca heeft niet voor niets de naam :”Pueblo de los Siete Colores”. Ik heb ze niet geteld, naar mijn idee zijn het er meer. Het pad bestaat uit rode aarde, is redelijk ontdaan van stenen en rotsblokken en gaat al kronkelend gestaag omhoog. Na iedere bocht lijkt het weer kleurrijker. Dit is mede afhankelijk van de stand van de zon. Het zijn echter niet alleen de vele kleuren die mij nu boeien, ook de structuur van de bergen hier is bijzonder. Duidelijk is te zien hoe wind, zon en zand leiden tot erosie. Hierdoor zijn bijzondere vormen ontstaan: diepe uitgesleten groeven lijken het gebergte te scheiden, wonderlijk recht naar beneden, doch dieper kijkend zie je dat dat niet zal lukken. Wel worden op die manier hele rotsblokken van hoog boven naar beneden gestuwd, waardoor de mineralen een deken van velerlei kleuren kunnen aanbrengen. Al met een klein beetje fantasie valt het niet moeilijk hier prachtige grootse (zand)kastelen in te zien. Compleet met torentjes en uitkijkposten. Zelfs de verdedigingslinie en de schietgaten ontbreken niet. Een heel complex van deze vormen en kleuren zorgt er voor dat ik mij in een sprookjesland waan.
Aan het einde van de ochtend steekt de wind ook weer stevig zijn kop op. Vlagen van minstens windkracht acht dagen me uit te blijven staan, met name in de onbeschutte bochten. Een foto maken vraagt om beleid: hoe sta ik? Heb ik alles goed vast? Komt er geen zand in de camera? Overal daalt het omhooggewaaide rode zand neer, ook op mij! Windhozen zijn in dit klimaat een vrij normaal verschijnsel.
Het is rustig, er zijn niet zo veel wandelaars onderweg. ik neem de tijd om regelmatig stil te staan en mij te verbazen over deze schoonheid en er van te genieten. Het is zo groots en dat al vele eeuwen. Wat zijn wij dan toch minuscule wezens. 
De enige uitspanning blijkt (nog) gesloten, enkel een paar agressief blaffende honden waarschuwen mij niet verder te gaan. Langs het kleine dorp Santa Rosa kom ik weer op de markt van Purmamarca terecht. Ook zeer kleurrijk, doch deze keer van de vele kleuren die men gebruikt voor het vervaardigen van stoffen en andere snuisterijen.
Het is vervolgens een hele toer om een kaartje te bemachtigen voor de busreis naar San Pedro de Atacama in Chili. Het aangewezen kantoor is nog niet open. Een winkelbuurvrouw geeft aan over 10 minuten. Zuid-Amerikaans is dat vaak minimaal het dubbele. Dus achter koffie aan. Daar ontmoet ik een Australische wandelaar, die zich met een soort fietskar aan zijn middel bevestigd achter zich aantrekkend over dit continent beweegt. Dat is nog eens een onderneming!!
Na de uitgebreide koffiepauze blijkt de winkel nog niet open en, heel aardig, gaat de buurvrouw er achter aan. Via, via, via en met handen- en voetenwerk en de hulp van mijn rode boekje kan ik uiteindelijk blij huiswaarts: mijn plan voor morgen kan doorgaan. Mijn bedoeling om direct van Purmamarca in de middag door te gaan naar Humahuaca laat ik echter gaan. Het is al aan de late kant en ik moet nodig wat bankzaken regelen. Inmiddels ben ik er wel aan gewend geraakt te wachten op de bus. Zo ook nu weer. Het meest vervelende is dat de bank geldzaken enkel in de morgen afhandelt en ik dus niet geholpen kan worden. Het advies: morgen terugkomen. Morgen ga ik echter verder.

Foto’s

14 Reacties

  1. Ina Fine:
    12 december 2017
    groetjes vanuit OZ.
  2. Jeannette de la parra:
    12 december 2017
    Weer een schitterende beschrijving van nu een tocht omhoog! Geweldig met windkracht 8: BIKKEL. Lieve groetjes uit Katwijk.
  3. Marjel:
    12 december 2017
    Fascinerend , Aggie
    Heerlijk om een beetje mee te kunnen genieten.
    Lieve groet
  4. Annemiek Van Dam:
    12 december 2017
    Heee Aggie, die plaquette van al die verdwenen mensen! Ook wel veel rare wreedheden ? in het nog niet zo lang voorbije verleden..
    Goeie bankzaken en vervolg van je reis gewenst!
  5. Marleen Geurts:
    12 december 2017
    Ook zonder fietskar om je middel, petje af Ag.
    Wat weer een prachtig beschreven tocht.
  6. Atie:
    12 december 2017
    Het blijft een genot om je verhalen te lezen. Geniet er maat van en wij via jou verhalen ook 😘😘
  7. John Hélène den Ouden:
    13 december 2017
    Oh, wat een mooie tocht weer. Op naar Australie met een fietskar achter je aan, haha. Wij doen het hier momenteel met de slee in de sneeuw.
    Liefs, John Hélene
  8. Hanna:
    14 december 2017
    Mooi verhaal en mooie foto`s. Geniet van je volgende tocht!
  9. Wies Koenraadt Goesten:
    14 december 2017
    Gelukkig weer een levensteken. Wat een fantastische beschrijving weer. Nog veel plezier. Fijne kerstdagen en een gezond en gelukkig 2018 gewenst. Wies
  10. Anke Minnee:
    14 december 2017
    Que de belles aventures! Bon voyage👍 Joyeux Noël et Bonne Année!
  11. Will Van Essen:
    16 december 2017
    SUPER Aggie . Ben je veilig aangekomen in San Pedro de Atacama in Chili?
    Wachtend op het volgende een leef groetjes van mich.
  12. Henny:
    16 december 2017
    Aggie,
    heb nu pas je laatste 2 verhalen gelezen. Wat een verhalen en wat een foto's. Prachtig! Daar moet je echt even voor gaan zitten om het allemaal in je op te nemen. Pas goed op jezelf en geniet.

    Liefs Henny
  13. John Hélène den Ouden:
    17 december 2017
    Prachtige verhalen en foto's weer. We gaan je nu Floortje (Dessing) noemen.
    Veel moois toegewenst in Chili en alvast fijne Kerst en een reislustig 2018.
    Liefs, John Helene
  14. Agaath Rijnsburger:
    21 december 2017
    Hoi Aggie, Vanuit Katwijk wensen we jou fijne Kerstdagen en een voorspoedig 2018.
    De groetjes van de damens uit de Merenwijk en tot gauw.
    Hartelijke groetjes Jan en Agaath